اشعار

بـرای مـن شـده زنــدان تـمـامـی دنـیـا            و، جــانــم آمـده بـر، آسـتـانـۀ لـب‌هــا

رسیده دفـتر عـمرم به نـقـطۀ سر خط            که گشته عمر کـمم مثل مـادرم زهـرا

کـنـار بـسـتـر بـابـا بـیـا که بـلکه شود            به نـور روی تو روشن دو دیـده‌ام بابا

غزل مصیبت مرگ مرا سـروده اجل            که بسته رخت سفر را دلم، از این دنیا‌

نشـسـتـه گرد یـتـیمی به چهرۀ مـاهـت            بـرای تو نـگـرانـم که می‌شـوی تـنـهـا

به حال روز پـریـشان من مکـن گریه            که بعد من شوی آواره در دل صحـرا

دوانده ریشه به کل وجود من، این زهر            مرا هم از نفـس انـداخـته، و هـم از پا

اگر چه شد به جـوانی قـدم کـمان لکن            نکـرده مـیخ در آزرده پهـلـوی من را

به زهـر کـینه اگر لاله لاله شد جگرم            ندیده خواهر من طشت خون دل‌ها را

اگرچه خورده به دندان و لب چو کاسۀ آب            نخورده بر لب من چوب خـیزران اما

اگر چه آب به لب‌های من رساندی تو            ولـی زدی بـه دلـم داغ روضـۀ ســقــا

دلم خوش است به زانو گرفته‌ای سر من            نـرفـته بر سـر زانـوی من سـرت بابا

ولی امان ز غریبی که داشت بر زانو            سر عـزیز دلـش را به ظهـر عـاشورا

عطر گل حـیدری یا حسن عسکری            وارث پیـغـمـبری یا حـسن عسکری

ای نفـسـت جـانـفـزا در حـرم کـبریا            آیـنـۀ کـوثـری یـا حـسـن عـسـکـری

ای خَلَف مصطفی در صدف هَلْ اَتیٰ            جلـوۀ هر گوهری یا حسن عسکری

جلـوۀ اشـراق تو، در هـمه آفـاق، تو            یـازدهـم رهـبری یا حـسن عسکری

چون گل شمشاد خود چون همه اجداد خود            از همگان برتـری یا حسن عسکری

گـرمی بازارهـا در هـمه گـلـزارهـا            از همه گلها سری یا حسن عسکری

چشمه هر چشمه سار حجّت پروردگار            آیـنــۀ داوری یــا حـسـن عـسـکـری

چون پدر اِبْنُ الرِّضا نور دل مرتضی            فاطمه را اخـتـری یا حسن عسکری

پور تو صاحب زمان نور تو در آسمان            روی زمین سروری یا حسن عسکری

ظلم بسی دیده‌ای خار و خسی دیده‌ای            آه که بی‌یـاوری یا حـسن عـسکـری

از ستم افسرده‌ای زهر جفا خورده‌ای            شعله به جان می‌بری یا حسن عسکری

شد دل تو آتشین از شرر زهـر کـین            مثل گـل پـرپـری یا حسن عسکـری

"یاسر" غم دیده را، خسته و نالیده را            شافعِ در محـشری یا حسن عسکری

دوستان بر من و سوز جگرم گریه کنید            به شرار دل و اشک بصرم گریه کنید

من جوان بودم و در سن شبابم کـشتند            بر دل سـوخـته و چـشم ترم گریه کنید

حـسنم، پـاره جگـر مثل عـمویم حـسنم            بر من و بر عموی خون جگرم گریه کنید

من و جد و پدرم را به جوانی کـشتـند            در عـزای من و جد و پدرم گریه کنید

من شهیدم ولی از خصم نخوردم سیلی            هـمه بر مـادر نیـکـو سـیرم گریه کنید

سال‌ها بود که در تحت نظر بودم حبس            همه بر قـصۀ تحـت نـظـرم گریه کنید

قـبـر ویـران شده‌ام گـشت بقـیع دگـری            داغـداران به بـقـیـع دگـرم گـریه کـنید

بعد من مهـدی من بی‌کس و تنها مـاند            به غـریـبی یـگـانه پـسـرم گـریه کـنـید

گریۀ منتـظـران مرحم زخم دل اوست            بر ظهـور خـلـف منـتـظـرم گریه کنید

به محـبان من اعلام کن اینک «میثم»            همه بر «حجت ثانی عشرم» گریه کنید

این هـفـته نیز جمعۀ ما بی‌شـما گذشت            آقا بپرس این که چه بر حال ما گذشت!

این هفته هفت روز به ظاهر گـذشـتنی            بر من ولی عـزیز دلم، قـرن‌ها گذشت

هـفـتاد گوشه ناله زدم تا که جـمعه شد            جانم به لب رسید ولی جمعه تا گذشت

گـفـتند جـمـعه بـوی تو می‌آورَد نـسـیم            اما نـسـیـم آمـد و سـر در هـوا گـذشت

خـورشـید هم هوای مرا تـازه‌تـر نکرد            او هـفـت دفـعـه آمد و بی‌اعـتـنا گذشت

عمرم به سر رسید و از این دستْ جمعه‌ها            تکـرار شد، نیـامـدی و عمر ما گذشت

تابـیده است از دو نـظـر بر تو آفـتاب            هم دخـتـر حـسـینی و هم دختر رباب

هرچند "آمنه"ست و "امینه"، ولی حسین            نام تو را سکـیـنـۀ خود کرده انتخـاب

دربــارۀ مــقـام بـلـنـد تـو گـفـتــه‌انــد:            ممـسوس در خـداست شـبـیه ابوتراب

در هر دو عالم از سر ارج و بها تو را            شد "فخرة‌النسا" لقب از "سیدالشباب"

از آن زمان که راویۀ "شیعـتی" شدی            دیگـر برای شیـعـه گـوارا نـبـوده آب

در کـربـلا و کوفه و شام و مدیـنه هم            شد قوت غالب تو فقط غصه و عذاب

درد تو را شـنـیـده‌ام از سهـل‌ساعـدی            داغ تو را گرفـته‌ام از مجـلس شـراب

"بس کن که ناله‌ات جگرم را کباب کرد!"            این حرف را شنیده‌ای از فاطمه به‌خواب

رویش سیاه باد و دو دستـش بریده باد            هرکس که دست‌های تو را بسته با طناب

هرچند گریه پلک تو را زخم کرده است            هرچند رأس رفته به نی، برده از تو تاب

یک رکعت از نوافـلـت اما قـضا نشد            گیرم هزار بار رسیـدی به اضطـراب

با ما بگو که زینب مضطر چکار کرد؟            وقتی که سُم اسب گرفت از گلش گلاب

ای روضه‌خوانِ واقعـۀ کـربـلا! بگو؛            با اشک خود چگونه به‌پا کردی انقلاب

سرهای غیرتی سر نی سنگ خورده‌اند            تا دشمن از شما نـتوانـد بـرد حـجـاب

ای بـشکـند دهـان قـلـم‌هـای روزگـار            وقتی کم است نام تو در این همه کتاب

شأن تو باشکوه‌تر از حرف‌های ماست            هرکس دروغ بسته به تو خانه‌اش خراب!

باشد دعـای خـیر تو تعجـیل در فـرج            زیرا دعای خسته‌دلان هست مستجاب

نَفَس چو تیغ دو دم می‌کشید گاهِ غضب            نداشت دستِ کمی خطبه‌هایش از زینب

نبود در پی نفرین؛ وگـرنه عمر زمین            به سر می‌آمد اگـر آه می‌نـشـاند به لب

ربـاب بـود ربــابـی کـز آفــتــابِ بــلا            اگر چه سوخت سرش، پای او نرفت عقب

نرفت معجرش از سر کنار، باری هم            رسد به فاطمه او را درختِ اصل و نسب

زمین توان کـشیدن نداشت حُجـبـش را            قـدم به زانـوی اکـبـر گـذاشـت امّ ادب

سکینه آن‌که همین در مقام او کافی‌ست            حـسین فـاطـمه خـیرالنـساش داده لقب!

کنار زینب کـبری عَلَم گرفت به دوش            رَود که فتح کند شام را وجب به وجب

سزد برابر نطـق فـصـیح او همه عمر            زبـان به کـام بـگـیـرند شاعرانِ عرب

ز تـیـر خـطـبـۀ او، بـعـدِ بـاءِ بـسـم الله            به خاک تیره نشستند شامیان همه شب

سپـس به تـیغ سخن بر یـزیـد وارد شد            چـنان عـلی که بیاید به کـشـتن مرهب

زبان به عجز گـشودند چون درِ خـیبر            شکست خورد به نطقش سپاهِ جنگ طلب

به دست نالۀ خود می‌شکست بت‌ها را            ز پا فـتـاد به پـا آن‌که کـرد بزم طرب

به عمّه گفت: بگو چوب خیزران نزنند            که جای بـوسه پیـغـمبرست بر این لب

آهای زادۀ هند! از سرش چه می‌خواهی            تنش بس است که تازانده‌ای بر او مرکب

به نیزه شد سرِ قرآن، قسم به کهف رقیم            تو از معاویه هم بدتری، چه جای عجب

سـخـن تــمـام کـنـم آه از خـرابـۀ شــام            که ماه در طـبق آمـد به دیـدن کـوکـب

با وضو سمت قـبله رو کردم            نـذر تـو شـعـری آرزو کردم

هرچه روح القدس حواله کند            نظر لـطف اگر سه ساله کـند

از شـکـوهـت مـدام بـنـویـسم            شـعــر بـا احـتـرام بـنــویـسـم

گـفـتـمت کـوه، بـاز کـم گـفتم            به همان شـیـوۀ خـودم گـفـتـم

خواندمت نور، بیش از آن هستی            برتر از وصف شاعران هستی

دخـتـر و خـواهـر ولـی خــدا            هـمـه جــا یـــاور ولــی خــدا

عصمت الله، دخـتر معـصـوم            سـیـنـه‌ات مـهـبـط تمام عـلوم

آیـــنـــه زاده‌ای و آیـــنـــه‌ای            اِسـمـاً و رسـمـاً عـین آمنه‌ای

در دلِ مــا بــرو بــیــا داری            عطر و بوی حسین را داری

نـــوۀ فـــاتــح حُــنـیـن تـویـی            آن‌که دل برده از حسین، تویی

متقن است این حدیث، صد در صد            دوست دارد حسین بیش از حدّ

خانه‌ای را که تو در آن هستی            عشقِ بابا، سکینه جان هستی

دخــتــر مــاه و آفــتــابـی تـو            دســت‌پـــرودۀ ربــابــی تـــو

مـسـتـحــق نــوازش عـبــاس            ذکـر نـامـت نـیـایـش عـبـاس

به حـیـایت کـسی ندارد شک            زیـنـبی در قـواره‌ای کوچک

عمه سنجـاق بر سرت می‌زد            بوسه از روی معجرت می‌زد

وارث اقــتــدار فــاطــمــه‌ای            مـظـهـری از وقـار فاطمه‌ای

در گـلــویـت طـنـیـنِ غُـرَّنـده            خـطـبه‌ات تنـد و تیز و برنده

خطبه‌ات تیغ ذوالـفـقارت شد            کوفه از مرد و زن دچارت شد

خـطـبه‌ات شد مـفـتح الابواب            مـرحـبـا شـیـرْدخـتـرِ اربـاب

دیـدنی بود نُـطق حـیـدری‌ات            جـلــوات عــلــیِ اکــبـری‌ات

هــمـه دیــدنــد انــقــلابـت را            نـور جـاریِ در حـجـابـت را

روســریِ دگـر نــیــاز نـشــد            گـره مـعـجـر تـو بــاز نـشــد

مـدح ناب تو را روایت گفت            از بزرگی‌ات، از عفافت گفت

روزگـاری شـُدیـد عـازم حج            خـبر آمـد که در مـراسم حـج

گرم تکبیر، غرق در صلوات            موقع رمی تک تک جـمرات

ریگ از دست خسته‌ات افتاد            کی به مکروه، نفْس تو تن داد؟

نفْس پاک تو کی بهانه گرفت؟            خاتـمت کـفر را نشانه گرفت

همسفر بود اگرچه دور و برت            نــشـدی وامـدار هـمـسـفـرت

نـشدی خـم که ریگ برداری            شرم داری چه شـرمِ بسیاری

پیش از آن‌که به خیمه‌ات برسی            حـجم جـسم تو را ندیـد کسی

شــام امـا نــظـاره‌ات کـردنـد            مـلاء عـام اشـاره‌ات کـردنـد

"وابتلاکم بنا "ی تو روضه‌ست            بُغضِ در گفته‌های تو روضه‌ست

لحـن نامـحـرمان عـذابت داد            شـمـر بـا نـاسـزا جـوابت داد

با دلی غرق درد و غم رفتی            بـیـن بـزم شـراب هـم رفـتـی

آب پیـش ربـاب می خـوردنـد            پیش چشمت شراب می‌خوردند

سـرِ در بـین تـشـت را دیـدی            هر چه آنجا گـذشت را دیدی

بی‌جهت گـیسـویت سپـید نشد            خیزران خسته شد، یزید نشد

امشب که غـم شـام غـریـبـان تو داریم            چشم کرم از سـفـرۀ احـسـان تو داریم

دل را همه بر پنجـره فـولاد تو بـستیم            نـور بـصر از گـنـبد و ایوان تو داریم

با کاسـۀ دل بر سـر راه تو نـشـسـتـیـم            ما خیل گـدا، چـشم به دستان تو داریم

لب‌های تو خشکـند چونان جدّ غریبت            در سینه عزای لب عـطـشان تو داریم

در حجرۀ در بسـتۀ خود فکـر جوادی            ما هـم هـوس دیـدن مـهـمـان تو داریم

بر خوان کریمانـۀ معـصومه نـشـستیم            یا فاطـمه! ما دست به دامـان تو داریم

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت            ما بعد رضا گوش به فـرمان تو داریم

گاهی دل تو مشهد و گاهی به مدینه است            ما نـیـز خـبر از غـم پـنـهـان تو داریم

تـا آمــدن مـنـتـقــم ضـربـه و سـیــلـی            دیـده به ره یـوسـف کـنـعـان تـو داریم

بر سر کشیده است عبا حضرت رضا            بر لب گرفته ذکر و دعا حضرت رضا

آه از جـگـر بـلـند شد و مـرثـیه گرفت            تا سـر کـشـید جـام بـلا حضرت رضا

دلشـوره‌های خواهر خود را زیاد کرد            وقتی به زهر داد رضا، حضرت رضا

راهـی نـبـود تـا دم خــانـه کـه بـارهــا            افـتاد بین کـوچـه ز پـا حـضرت رضا

افـتاد، گـفت: یا عـلـی و وقـت پـا شدن            آورده اسـم فـاطـمـه را حضرت رضا

گونه گذاشته‌ست در این لحظه‌های سخت            بر روی خاک حجره چرا حضرت رضا؟!

دارد شبـیه می‌کـند این‌گـونه خویش را            با روضه‌های کرب و بلا حضرت رضا

تشنه کسی‌ست که دود ببـیند در آسمان            تشنه حـسین بوده و یا حضرت رضا؟

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

رسید و گرد راهش کهکشان‌ها را چراغان کرد           قدم برداشت، نیشابور را فیروزه باران کرد

یکایک ریگ‌ها و سنگ‌ها، پابوس چاووشش           قدمگاهش نگاه خاک را آئـینه‌بندان کرد

تمام کـاتـبان گـفـتـند ما را مـیزبانی کن           تمام کاتبان را با حدیثی تازه مهمان کرد

رُواتش سلسله در سلسله نورٌ علی نورند           کلامش در شب مردابی تاریخ، طوفان کرد

بیا «شیخ صدوق» و در «اَمالی» خودت بنویس           که اعجاز نگاهی می‌کند کاری که قرآن کرد

بیا با زعفران بنویس از شمس‌الشموسی که           کلام روشنش یک شهر را از نو مسلمان کرد

به یُمن او درِ هفت آسمان رو به زمین باز است           ضریحش قبلۀ عشّاق را سمت خراسان کرد

ای دل سوخـتگـان شمع عزای حرمت            اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت

در هــوای مـحـن‌آلــودۀ غــربـت، آیــد            عطـر گل‌های بهشتی ز فضای حرمت

شمعدان‌ها همه در سوز و گداز از داغت            تـیـره از آهِ مَـلـَک، آیـنـه‌هـای حـرمت

می‌شود خاطـرۀ غـربت زهـرا تـرسـیم            خلق را در نظر از حال و هوای حرمت

برسد بوی خدایی، بوزد عطـر بهـشت            هر طرف باز شود پنجره‌هـای حرمت

یادِ روزی که شهادت به رخت در وا کرد            شور و غوغاست به پا در همه جای حرمت

مهدی‌ات زائر و ای کاش که می‌دانستم            که گذارد قدم آن مـاه،‌ کـجـای حـرمت

یادِ آن روز که شد روضۀ تو کرب‌وبلا            شـاهـد کـرب‌وبـلایت، شهـدای حـرمت

دولـت آل عـلـی تـا به ابـد پـایـنـده‌سـت            این بُـوَد در هـمه اَدوار صدای حرمت

پـایـۀ هـسـتی دشـمن ز پی افـتاد ایـنجا            ای برافـراشـتـه تا عـرش بنای حرمت

هر چه کردند نشد کم ز شکوهت مولا            باز هر روز شد افزوده صفای حرمت

یا رضا از سر این مُلک نگـردد کوتاه            سـایــۀ مـرحـمـت‌آمـیـزِ لـوای حـرمـت

هدیه کرده‌ست «مؤید» به غزالان حرم            غزلی را که سـروده‌ست برای حرمت

خورشید گرم چیدن بوسه ز ماه توست            گـلدسـتـه‌ها مـنـادی شوق پگـاه توست

آری شگفت نیست که بی‌سایه می‌روی            خورشید هم ز سایه‌نـشـینان ماه توست

از چـشم آهـوان حـرم می‌تـوان شـنـیـد            این دشت‌ها به شوق شکار نگاه توست

بـالای کـاشـی حـرم تـو نـوشـتـه است            هرجا دلی شکست همان بارگاه توست

با این که سال‌هاست سوی طوس رفته‌ای            اما هـنوز چـشـم مـدیـنه به راه توست

یعنی که کاش فصل غریبی گذشته بود

دیگـر مسافـرم ز سفـر بـازگـشـته بود

هرچـند سـبز مـانـده گـلـسـتـان باورت            آئـیــنــه‌ای جــز آه نــداری بــرابــرت

راه از مدینه تا به خراسان مگر کم است            با شوق دیـدنت شـده آواره خـواهـرت

دیگـر دلـی بـه یــاد دل تـو نـمـی‌تـپــد            بـالـی نـمـانـده‌اسـت بـرای کـبـوتــرت

مثـل نـسـیـم مـی‌رسـد از ره جـواد تـو            یعنی نمی‌نـهی به روی خاک‌ها سرت

تنها به خاک کـرب‌وبلا سر نهـاده بود            مردی که داشت نوحه‌گری مثل مادرت

اشک تو هست تا به ابد روضه خوان ما

تا کـربـلاسـت هـمـسـفـر کــاروان مـا

زهر کاری شد و افتاد به جانِ جگرش            آتش انـداخـته بـر دامـنِ عـالـم شررش

یادِ زهرای جوان بود در آن وقـتی که            خورد بر کوچه باریکِ خراسان گذرش

هی زمین خورد و زمین خورد و به سختی برخاست            بیشتر می‌شـود این زهـر دمـادم اثرش

منتـظـر بـود ابـاصلت بـبـیـنـد چه شده            ناگهان دید کشیده است عبا‌ روی سرش

دست بر سر زد و شد مضطرب و می‌دانست            حضرت یار رسیده است زمانِ سفرش

داشت از درد کفِ حجره به خود می‌پیچید            زخمی از جور و جفا گشت همه بال و پرش

چشم خود را به درِ حجره فقط دوخته بود            تا در این لحظه بیـاید ز مـدینه پسرش

آه از آن شاه که با کُـندۀ زانـوش رسید            در دل معـرکه پیـشِ پـسرِ محـتضرش

چه غریـبانه غـریب الغـربا را کـشتـند            با دل زار مـعـین الـضـعـفـا را کـشتند

آه ای اهل خراسان همه خون گریه کنید            که ولی نعمت و مهمان شما را کـشتند

این خبر را به مدیـنه بـبر ای باد صبا            هـشتـمین بـضعه پیـغـمبر ما را کشتند

خواهرش زنده اگر بود از این غم می‌مرد            بین یک حجره در بسته رضا را کشتند

از عبایی که سرش بود غلامش فهمید            آخـر آن نـور دل آل عـبـا را کـشـتـنـد

مثل یک مار گزیده به خودش می‌پیچید            با چه زهری مگر آن نور هُدا را کشتند

صورتش را به روی خاک نهاد و می‌گفت            چه غـریـبـانه شـه کـربـبلا را کـشـتـند

جگر سوخته‌اش روضه برایش می‌خواند            با لب تـشـنه چرا خـون خـدا را کشتند

ته گودال که با نیـزه به پهـلـوش زدند            روی تل عـمـه مـظلـومه ما را کـشتند

پای رأس شهدا بسکه کف و سوت زدند            سـر بـازارچـۀ شـام اسـرا را کـشـتـنـد

گـله‌ای نیست اگـر غـصـۀ بی‌حد داریم            خلوتی هست که در گوشۀ مشهد داریم

ما نرفـتـیم هـنوز از حـرمش دلـتـنگـیم            چـشـم امّـیـد بـه دیــدارِ مـجــدد داریــم

گفته سر می‌زند آنگونه که از سلـمانی            این قراریست که با صاحب مرقد داریم

ما گـنه‌کـارترین‌ها وسـط صحـن رضا            آنچه در خـلـد بـرین خـلق نـدارد داریم

روضه می‌خوانم از آن شاه که در اندوهش            دیـده‌ای در طـلـب اشـک مـقـیـد داریـم

ای اباصلت! عبا را نکشد کاش به سر            از عـبـا مـا چه قـدر خـاطـرۀ بـد داریم

شاه بر شانۀ خم، پیکـر خود را می‌برد            با عبا داشت علی اکبر خود را می‌برد

افـتـاده‌ام به پـای تو یا ثـامـن‌الحـجـج            شـرمـنـدۀ عـطـای تو یا ثـامن‌الحجج

لطف اجابت است به هر دست التماس            دست گـره‌گـشـای تو یا ثـامن‌الحجـج

خورشید سر زند به تماشای مِهر تو            از گـنـبـد طـلای تو یا ثـامـن‌الحجـج

سعی صفـا و مروه کجا و قـدم زدن            در صحن با صفای تو یا ثامن‌الحجج

با هر مرام و ملت و دینی نشـسته‌اند            بر سفـرۀ سـخـای تو یا ثـامن‌الحجـج

شیرین‌تر از طعام بهشتی به کام ماست            یک لـقـمۀ غـذای تو یا ثـامـن‌ الحجج

ما را نـجـات می‌دهـد از لُـجـّۀ گـنـاه            سر رشـتـۀ ولای تو یا ثـامـن‌الحجـج

دادم قـسـم تـو را به جـواد‌الائـمـه تـا            حاصل کنم رضای تو یا ثامن‌الحجج

شعری برای عرضه ندارند شاعران            شایـسـتۀ ثـنـای تو یا ثـامـن الحـجـج

دعبل عبا گرفت، ولی بسْ «کمیل» را            یک بار مرحـبـای تو یا ثامن الحجج

سلام حـضرتِ سلـطان! سـلام اقـبـالم!            شدم گدای حـریمت، به خویش می‌بالم

فـقـط غـبار تورا می‌کشم به چشم تَرم            فقط مسـیر تو را می‌روم در این عالَم

دوباره درد خودم را نگـفته یادم رفت            مـرا کـنـار ضـریحـت شـفـا بـده، لالـم

به مستمندی‌ام اینجا هـمیـشه مفـتخـرم            ز حـاجت نگـرفـته همیـشه خـوشحـالم

چو دامـن تو گـرفـتـم به دامـت افـتادم            چه خوب! در حرم تو شکسته شد بالم

غـلامی تو شده کـار هر شب و روزم            همیـشه از کـرم توست رزق هر سالم

از آن زمان که شده سُفـره‌ام بنام جواد            زیــادتــر شــده والله بــرکــتِ مـــالــم

مرا بخر که مُحَـرم دوبـاره گـریه کنم            دوباره فـکـر سـیـاهی و پرچـم و شالم

اگر که قـبل عـزای حـسـیـن جان دادم            بـیـا عـزیـز دلـم بـا حـسـیـن، دنـبــالـم

صدای ضجۀ مادر، همیشه محزون است            سرت به نیزه چرا رفته مـاهِ گـودالم؟!

لـباس پـاره تـنت بود، کـوفـیـان بُردند            شـهـیـد بـی‌کـفـنـم از غـم تـو مـی‌نـالـم

سلام بر تو که سلطانِ مُلکِ عشق، رضایی            سـلام بر تو که مـقـبـولِ آسـتـان خـدایی

سلام بر تو که ما را تو دست‌گیر و تو یاری            سلام بر تو که گنجی نهان ز عاطفه داری

از آن گروه که هستند، دوست‌دارِ ضریحت            چه ازدحامِ غریبی‌ست در کنارِ ضریحت

چو پلّکـانی از امـواج شانه بر سر شانه            دعـا زبـانه‌کـشان، جـویـبارِ اشک روانه

محـبـت تو کـشانـده چـقـدر ساده و آسان            دل محمدیان را به سمت و سوی خراسان

تویی که عاطفه جاری‌ست از تمام وجودت            خیال و خاطره مکشوف از کتاب شهودت

تو ای وسیلۀ نزدیک در اجابتِ خواهش            مقام قُرب، هویداست از رکوع و سجودت

حضور دَعوِی لبیک در نـماز و دعایت            ظهـور آیـۀ تـوحـیـد در فراز و فـرودت

صحـیفـه‌های بـلـیغ است در کلام بلندت            روایح گل یاس است در قـیام و قعـودت

هزار دستِ دعا، قفل می‌شود به ضریحت            هزار چشم امید از چهار سوست به جودت

به دادِ مردم درمانده می‌رسد به شفاعت            مروّتی که کـرم کرده کـردگـارِ ودودت

شب است و ذوق مناجات و حال گریه فراهم            برای با تو نشـسـتن مجـالِ گـریه فراهم

به خواب گفته‌ام امشب، به دیده راه نداری            مجال پرسه در این عرصه تا پگاه، نداری

بگیر بهره‌ای از شام قدر، ای دلِ غافل!            که با کـلیدِ دعـا می‌شود مرادِ تو حاصل

دعا به رویِ تو وا می‌کند دری ز کرامت            دعـا تو را برسـاند به سـایه‌سارِ سلامت

دعا کلیدِ بهشت است اگر تو اهل بهشتی            به خاطر دلت امشب، دو قطره اشک نوشتی

اگر امیدِ قـبولی؟ همین دو قـطره کفایت            تـو و امـامِ هُـمـام و رواق‌هـایِ عـنـایت

دلی به بـنـد مـلال، آهـوانه سوی تو آمد            زبان اشک گشود و به گـفتگـوی تو آمد

کدام درد ندید از دوای مهـر تو درمان؟            کدام رنـج نیـابد به دستِ مهرِ تو پایـان؟

کدام خـاطـرِ آشـفـتـه‌ای نـشد ز تو آرام؟            کدام مشکلی از بذل لطف تو نشد آسان؟

به نـامِ نـامیِ تو، ای بـزرگـوارِ گـرامی            گـشوده‌اند در این آستانه سـفـرۀ احـسان

تو را به لطف عظیمی که کرده‌اند عنایت            تو را به آن‌که عطا کرده بر تو نورِ ولایت

تو را به حقّ خدایی، که آفـرید ز نورت            تو را به جانِ عزیزی، که داشت از تو حکایت

تو را به جدّ گرامی، تو را به جدّۀ پاکت            تو را به آیت ایمان،‌ تو را به فضلِ هدایت

که لطف باز نگیری به پیـشگاهِ‌ شفـاعت            که رحمت آوری آن را که خواست از تو رعایت

در گوشه‌ای ز صحن تو قلبم نشسته است            دل، طوقِ الفتی به ضریح تو بسته است

چون دشت‌های تشنه در این آستان قدس            در انتـظـار ابـر عـنـایت نشـسـته است

چون ذره بر ضریح خود ای روح آفتاب!            ما را قبول کن که دل ما شکـسته است

فوج کـبـوتـران تو آمـوخـت عـشـق را            پرواز نور در حرمت دسته دسته است

دریاب روح خستۀ ما را که مثل اشک            دیگر امید ما ز دو عـالم گـسـسته است

مـی‌آیـد از تـراکـم عـالـم بـه ایـن دیـار            قـلـبی که از تـزاحم انـدوه خـسته است